Монголчууд нийтлэг өв соёл, угсаа гарлаараа Хятад орны Өвөр Монголын Өөртөө Засах оронтой хоорондоо нягт уялдсан Зүүн-Төв Азийн бие даасан угсаатны бүлэг юм. Тал нутгийн хүмүүс 3000 жилийн турш хамгийн шим тэжээлтэй бэлчээр, зуслангийн газрыг эрэлхийлэн хайж нүүн, хагас нүүдэлчин амьдралын хэв маягийг хөгжүүлсэн. Монгол орны өргөн уудам тал нутагт төрөл бүрийн мал, ялангуяа адуу одоог хүртэл чухал үүрэг гүйцэтгэдэг. Өнөөдөр Монголын нийт иргэдийн ойролцоогоор1/3 нь хашаагүй талбай дээр гэрүүдээ барин жилийн турш нүүдэллэж амьдардаг. Нүүдэлчний амьдрал цэцэглэн хөгжихөд хүн төрөлхтөн, мал сүрэгт өвлийн улирал маш хатуу ширүүн байдаг ч зуны урин дулаан цагууд илүү ээлтэй байдаг. Монголчууд энэ хатуу ширүүн байгальд оршин тогтноход зайлшгүй шаардлагатай хүч чадал, уян хатан чанар зэрэг шинж чанаруудыг олон зууны турш хөгжүүлсэн.
13-р зуунд Монгол Улсын удирдагч нь Тэмүүжин байсан ба дэлхийн түүхэнд хамгийн том газар нутгийг хамарсан эзэнт гүрэн Монголын Эзэнт Гүрнийг байгуулж чадсан. Тэрээр 100 сая гаруй хүмүүстэй хаант улсыг удирдаж Чингис хаан гэж нэрлэгдэх болсон. Чингис хаан 1227 онд өөд болоход түүний хаант улсыг түүний өв залгамжлагчид 4 хэсэгт хуваагдан үргэлжлүүлэн захирсан.
Ялангуяа Чингис хааны ач Хубилай хаан Юан гүрний үед Хятадад эх орон Монгол Улсыг захирч байв. Хөршүүдтэйгээ хийсэн хэд хэдэн зөрчилдөөн нь зарим үед монголчуудад, зарим үед бусад гүрнүүдэд давуу тал, боломж олгосон. 1636 он гэхэд Өвөр Монголын ихэнх хэсэг нь Хятадад Чин гүрнийг байгуулсан Манжид харьяалагдаж байв. 1691 онд гадаад Монгол мөн Чин гүрний захиргаанд орсон. 1911 он хүртэл Чин гүрэн Монгол Улсыг хэд хэдэн холбоотон, үндэстэн хоорондын гэрлэлтээр байлдан дагуулсан ч харьцангуй бие даасан байдал олгож байсан.
1911 онд Чин гүрэн мөхөж, Богд хааны удирдлага доор Монгол Улс дахин бие даасан байдлаа олж авсан. Орос, Хятад улсуудтай хийсэн зөрчилдөөн нь 1921 онд коммунист Монгол засгийн газрыг байгуулахад хүргэсэн. Монгол Улсад 1990 онд тайван арга замаар ардчилсан хувьсгал өрнөж олон намын систем болон зах зээлийн эдийн засагтай болсон.
Хэдэн зууны турш Монгол Улсын хамгийн чухал эдийн засгийн үйл ажиллагаа нь мал маллах байсан. Хожим нь ашигт малтмалын ордууд нээгдсэн нь аж үйлдвэрлэлийн хөдөлгөгч хүч болжээ. Өнөөдөр Монгол Улсын нийт ДНБ-ийн 20 хувийг уул уурхайгаас харин 10 орчим хувийг хөдөө аж ахуй н салбар бүрдүүлж байна. Бусад давамгайлсан салбарууд нь бөөний болон жижиглэн худалдаа, үйлчилгээ юм. Уул уурхайн салбар Монгол Улсын экспортод ихээхэн хувь нэмэр оруулдаг ч худалдааны алдагдалтай хэвээр байна. Дэлхийн банкны мэдээлснээр Монгол Улс нь доогуур дундаж орлоготой орнуудын тоонд ордог. Уул уурхайн салбарын тэсрэлтээс шалтгаалан 2007, 2008 онуудад Монгол Улсын өсөлтийн төвшин өндөр байсан. 2009 онд 2009 онд өргөн хэрэглээний бараа бүтээгдэхүүний үнэ огцом унаж, дэлхийн санхүүгийн хямралын нөлөөгөөр дотоодын валютын ханш АНУ-ын доллартой харьцуулахад 40% -р унав. Өсөлтийн төвшин тогтворжсон ч (2018 онд 6.9%) өндөр инфляцын төвшинд тасралтгүй нурж байв(2018 онд 7.6 %). Монгол Улс 2018 онд бизнес эрхлэхэд хялбар болгоход томоохон ахиц гарсан, Олон Улсын Санхүүгийн Корпорацын (IFC) явуулсан "бизнес эрхлэх" судалгааны тайланд 190-ээс 74-р байр хүртэл өсөн эрэмбэлэгдсэн.
